Protest als verbindende factor

‘Wie wil er als begeleider meegaan naar een dansvoorstelling over protest?’, vroeg de OKAN-coördinator eind februari tijdens een overleg. Aangezien ik zelf heel lang heb gedanst en ik hier nog steeds van kan genieten, stak ik vol enthousiasme mijn hand in de lucht. Begin maart was het zover en bracht ik samen met enkele collega’s en leerlingen een bezoek aan Cultuurcentrum De Factorij te Zaventem. Hier vond de voorstelling ‘8.3’ plaats.

Onder leiding van choreograaf en danser Radouan Mriziga lieten zeven jonge performers, tussen dertien en eenentwintig jaar, zich inspireren door protestsongs, bewegingen en artiesten die streefden naar verandering. Op basis van documentaires en groepsgesprekken, en ondersteund door protestmuziek uit het verleden, toonden jongeren hun ontevredenheid over hoe het er de dag van vandaag aan toe gaat in de wereld.

Doordat de voorstelling niet meteen begon, had ik voldoende tijd om het decor te bestuderen. Het podium bestond uit een vierkant speelveld en werd afgebakend door witte cilinders. Aan de achterkant van het podium hing een grote cirkel in de lucht. De cirkel werd gekenmerkt door een grote ster, die bestond uit een vierkant en verschillende driehoeken. In het midden van de cirkel werd een grote bol afgebeeld, wat me deed denken aan de pupil van een oog.

De voorstelling startte wanneer een meisje, gekleed in een roze broek en een bloemenhemd, op het podium verscheen. Zonder muzikale ondersteuning voerde ze enkele dansbewegingen uit. Ondanks dat het meisje naar mijn gevoel wat onzeker leek, voerde ze de bewegingen met veel precisie uit. De manier waarop zij in haar eentje op het podium stond, riep bij mij veel bewondering op. Deze bewondering werd alleen nog maar groter als ze enkele ogenblikken van het podium verdween, om vervolgens terug te keren met een harp. Ze bespeelde het instrument vol overgave en dat trok de aandacht van iedereen.

Tijdens het muzikale schouwspel kwamen ook de andere performers op het podium. De groep bestond in totaal uit twee jongens en vijf meisjes. Om de beurt droegen de jongeren een zelfgeschreven gedicht voor terwijl ze bewogen over het podium. Wat ik knap vond is dat de boosheid die het gedicht weerspiegelde ook terugkwam in de bewegingen van de jongeren. Na het gedicht kwamen verschillende protestsongs aan bod, zoals ‘Zombie’ van The Cranberries, waarop de jongeren abstracte choreografieën uitvoerden.

Na de protestsongs toonde één van de meisjes wat ze in haar mars had door ‘Get up, stand up’ a capella te zingen. Dit was voor mij het meest krachtige moment in de voorstelling. De manier waarop ze het nummer zong, was heel oprecht en overtuigend waardoor ik mezelf ook echt kon verplaatsen in het nummer.

Het vervolg van de voorstelling bestond nog uit een a capella zang en een groepschoreografie. Zowel dit individuele als collectieve gebeuren wisten mij te bekoren. De groep was goed op elkaar afgestemd en dit kwam voor mij heel verbindend over. De bewegingen werden met veel precisie uitgevoerd en de boodschap van de jongeren was krachtig en overtuigend.

Kortom, dit cultuurevenement heeft me laten reflecteren over wat er op dit moment speelt in de wereld. Dat is voor mij heel betekenisvol omdat ik nu zelf de neiging heb om in actie te komen. Dergelijke cultuurevenementen vind ik ook zeer waardevol om aan bod te laten komen in de klaspraktijk. Enerzijds kan je op basis van deze voorstelling een debat organiseren waarbij leerlingen in gesprek gaan over het onderwerp ‘protest’. Hierbij kan eveneens de link gelegd worden naar andere maatschappelijke thema’s, zoals bijvoorbeeld de klimaatbetogingen. Anderzijds kunnen ook taalkundige aspecten van de voorstelling besproken worden tijdens de les, zoals in dit geval het gedicht dat de jongeren brachten. Met andere woorden zijn zulke voorstellingen voor mij dus een meerwaarde in de klaspraktijk en ga ik deze in de toekomst zeker proberen te integreren.